آیا تلویزیون دیدن یک بازی برای کودک است؟

بعضی والدین سرگرمی را ویژگی اصلی بازی می دانند و هر چیزی که کودک را سرگرم کند بازی به حساب می آورند. بنابراین تلویزیون را سرگرم کننده ترین و اصلی ترین بازی برای کودک به حساب می آورند.

اما در اصل سرگرمی یکی از اهداف بازی است و همه ی آن نیست. بنابراین همه سرگرمی ها برای کودک مفید نیستند.

اغلب والدین با انواع و اقسام بازی هایی که در سنین مختلف نوزادی، کودکی و نوجوانی می توان انجام داد آشنایی ندارند پس خیلی سریع کودک را به سمت تلویزیون و بازی های رایانه ای سوق می دهند.

از آن جایی که بازی غذای روح کودک است، پدر و مادر باید همانند غذای جسم دغدغه زندگی شان باشد و برای آن، وقت بگذارند.

لازمه بازی کردن با کودک حوصله داشتن است. والدین بی حوصله برای بازکردن کودک از سر خودشان برای او کارتون می گذارند یا گوشی به دست او می دهند.

چشم اصلی ترین عضو فعال هنگام تماشای تلویزیون است. از آن جایی که عقل ابزار اندیشه انسان است و تصاویر پیام رسان عقل هستند، اگر انسان تصاویری را که می بیند مدیریت نکند، اندیشه و نحوه تفکرش با آن تصاویر هم سو می شود. در نتیجه بعد از مدتی زندگی انسان شبیه همان تصاویری می شود که دیده و شخصیت او آینه همان تصاویر خواهد بود.

تلویزیونی شدن تبعات جسمی و روحی فراوانی دارد. برخی تبعات جسمی آن چاقی، عدم آرامش عصبی، خواب آلودگی، فشار خون، افسردگی، تاخیر در توانایی تکلم، پایین آمدن ضریب هوشی و اختلالات بینایی است.

برخی تبعات روحی آن عبارت اند از:

1. کودکی نکردن: تلویزیون اطلاعاتی فراتر از ذهن کودکان به آن ها می دهد.

2. اختلال در رابطه کودک با خانواده: مقدار قابل توجهی از وقت کودک در روز صرف تلویزیون دیدن می شود و میزان ارتباط او با خانواده کم می شود. در نتیجه اعضای خانواده از روحیات هم شناخت کمی دارند و باعث ایجاد تنش و دعوا می شود.

3. عوض شدن مربی: مربی اصلی کودک در سنین کودکی پدر و مادر هستند نه تلویزیون.

4. تقویت قوه تخیل: دیدن کارتون های تخیلی بچه ها را از عالم واقعی دور میکند و باعث می شود زندگی را جدی نگیرند.

بچه ها باید تربیتی بر مبنای تفکر داشته باشند نه بر مبنای تخیل. بچه های تفکر محور با توجه به توانایی های خودشان برای آینده و رشد خود برنامه ریزی می کنند ولی بچه های تخیل محور معمولا آرزو های عجیب و غریب و طولانی دارند که برای رسیدن به آن ها راهی در عالم واقعی نیست. بچه های تفکر محور خیلی زودتر مستقل می شوند و توانایی روبرو شدن با واقعیت های زندگی را پیدا می کنند.

۵. ترسو شدن: فیلم های ترسناک که از جذاب ترین ژانر ها برای کودکان است باعث ایجاد ترس در آن ها می شود که یکی از موانع اصلی تربیت کودکان است.

۶. انزوا طلبی: زیاد دیدن تلویزیون باعث کم شدن حوصله کودک برای برقراری ارتباط با دیگران می شود.

۷. الگو شدن تلویزیون: از دید کودکان تلویزیون معصوم است پس هر حرفی در آن زده می شود و هر کاری که می بیند صحیح است.

پس کودکان الگو های زندگی خود را از شخصیت های تلویزیونی انتخاب می کنند.

۸. قبح زدایی: با شنیدن مکرر حرف ها و صحنه های زشت نه تنها قبح آن ها از بین می رود بلکه آن ها را به یک ارزش تبدیل می کند.

۹. بلوغ زودرس: عوامل زیادی در ایجاد بلوغ زودرس موثر است اما تلویزیون از این سه راه به ایجاد بلوغ زود رس کمک می کند: اختلال در ترشح هورمون ها، ایجاد چاقی، تصاویر جنسی

نکته مهم در گرفتن تلویزیون و بازی رایانه ای از کودکان این است کا نباید با کودک برخورد جدی و چکشی داشت. زیرا نتیجه این برخورد چیزی جز حریص شدن و فراهم کردن زمینه مخفی کاری نیست.

بهترین راه برای دور شدن فرزندان از این وسایل، فراهم کردن زمینه ی بازی های جذاب و هیجان انگیز دیگر است که بچه را به قدری به خود مشغول کند که دیگر فکرش به سمت تلویزیون نرود.

نویسنده: فاطمه صادقی