در مقابل فرزندتان می‌ ایستید یا در کنارش؟

0 74

آیا تا به حال در شرایطی قرار گرفته اید که احساس کنید در جنگ قدرت با فرزندتان قرار گرفتید؟ یا کار بدی انجام داده و شما نمی خواهید قسر در برود! پس احتمالا فقط به شیوه های تنبیه متوسل می شوید!

اینکه کودک باید حدود و مقرراتی را رعایت کند شکی نیست ولی اینکه چقدر این محدودیت ها معقول، متناسب با سن کودک و قابل درک است، باید مورد بررسی قرار گیرند. بعضی مقررات برای جلوگیری از آسیب رساندن کودک به خودش است مانند دورکردن از کشوی کارد و چنگال. در این موارد آیا برای کنترل‌گری راحت تر خودتان به کودک نوپا فقط اجازه می‌دهید در یک اتاق مخصوص حرکت کند؟ یا فقط دسترسی به کمد کارد و چنگال را محدود می‌کنید؟ یا نیاز کودک به کشف کردن و کنجکاوی اش را سرکوب می کنید؟ تا به حال چه قوانینی وضع کرده‌اید فقط به این دلیل که حوصله و زمان نداشتید تا به نیازهای کودک توجه کنید؟ یا در مورد کودکان بزرگتر چقدر اجازه داده‌اید خودشان نیز در تعیین و برنامه ریزی کارهای‌شان ( مانند زمان نوشتن تکالیف‌شان) سهم داشته باشند؟

گاهی می‌شنویم که صبر و حوصله ما محدود است و حتی تکرار شدن برخی کارهای تکراری ما را کفری می‌کند. بنابراین فریاد کشیدن و تنبیه زودتر نتیجه می‌دهد. پژوهش‌های بسیاری نشان داده که روش‌های مبتنی بر سخت‌گیری و تنبیه نه تنها کم اثرند و نتیجه آن فورا و کوتاه مدت است بلکه کودکان پرخاشگر و بدرفتارتر می‌شوند.

در مقابل فرزندتان می‌ ایستید یا در کنارش؟

در مقابل کودکی که مرتکب خطا می‌شود به دو صورت می‌توان واکنش نشان داد، یکی اینکه کودک را تنبیه کنیم یا اینکه موقعیت را ” لحظه‌ای درس آموز” در نظر بگیریم. فرصتی که ضمن آن، همراه کودک می‌شود چیزی را آموخت یا مشکلی را حل کرد. به جای اینکه به او بگوییم “چون بدرفتاری کردی باید تنبیه شوی” بگوییم “اینجا اشتباهی رخ داده، حالا چکار باید بکنیم؟”

در واقع همکاری با کودک در حل مشکل، حاکی از اعتماد و اطمینان ما به اوست و بدین ترتیب به او القا می‌کنیم وقتی اهمیت این موضوع را درک کنی می‌توانی از پسش بربیایی. این باور و تفکر ما چرخه‌ای را به حرکت در می‌آورد که می‌توان آن را “چرخه خوش یُمن” نامید: یعنی هر چه بیشتر به کودک اعتماد کنیم احتمال اینکه به اعتماد ما پاسخ مثبت بدهد، بیشتر است. چون ناراحتی و حقارتی که در اثر تنبیه و خشونت در کودک ایجاد می شود، مانع از تفکر و درک علت درستی یا نادرستی کارش می شود.

گاهی والدین می‌گویند ” زبان‌مان مو درآورد از بس با این بچه حرف زدیم” یعنی نتیجه‌ای حاصل نشده است. مثل این است که بگوییم ما هی تایپ کردیم و تایپ کردیم ولی کتابی به‌وجود نیامد. نکته اینجاست که اگر روشی را که برای حل مشکل در نظرگرفته‌ایم جواب نداده، پس روش اشتباه بوده است و اساسا باید مشکل گشایی شود.

فتانه اسماعیلی

کارشناس ارشد روانشناسی

در صورتی که سوالی پیرامون این مطلب داشتید، می توانید در کامنت همین مطلب درج کنید تا کارشناس روانشناسی پاسخ شما را بدهد.

5 1 رای
رأی دهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
0 نظرات
Inline Feedbacks
مشاهده همه نظرات