برنامه ریزی برای انجام تکالیف مدرسه

0 53

موقعیت

وادار کردن بچه ها به انجام تکالیف مدرسه، کاری مشکل است که انرژی مرا می گیرد. وقتی کارنامه بچه ها را می گیرم، معمولا احساس میکنم باید در یک ستون نیز به غر زدن، التماس کردن، ترغیب کردن و یادآوریهای من نمره می دادند. مطمئنم اگر چنین ستونی وجود می داشت، برای تلاشهایم نمره ۲۰ و برای نتایجم نمرۀ تک میگرفتم.

فکر کنید

نمره 20 شما برای غر زدن، التماس کردن، ترغیب کردن و یادآوری، نشان می دهد که بچه هایتان متکی بر این شکل خاص از “راهنمایی” هستند. اگر برای تغییر روشی که ایجاد کرده اید کمی تلاش کنید، خواهید دید که فرزندانتان واقعا می توانند مسئول انجام تکالیف خود باشند.

راه حلها

1- به بچه هایتان مسئولیت و مالکیت تکالیفشان را واگذار کنید. باید کاملا درک شود که انجام تکالیف مدرسه، کار آنها و یکی از اولویت های آنان است. وظیفه شما این است که محیطی مناسب برای انجام تکالیف او فراهم آورید و شما به عنوان مدیر یا مربی عمل کنید. در انجام کارهایشان، زیاد خود را درگیر نکنید زیرا هر چه والدین مسئولیت بیشتری بر عهده بگیرند، بچه ها مسئولیت کمتری احساس می کنند.

برنامه ریزی برای انجام تکالیف مدرسه

برنامه ریزی برای انجام تکالیف مدرسه

2- زمان و محل خاصی را برای انجام تکالیف تعیین کنید. مثلا، بلافاصله پس از اینکه ظرف های شام شسته شدند و آشپزخانه تمیز شد، تمام تکالیف روی میز آشپزخانه باشند. برای حفظ این الگو و ایجاد عادت وقتی کودک تکلیفی ندارد، می تواند از این زمان برای خواندن یا نوشتن نامه یا یادداشت های تشکر استفاده کند. اگر بعضی روزهای هفته برنامه خاصی به طور همزمان با این مدت وجود دارد، می توانید تنها در روزها برنامه را تغییر دهید.

3- فضای مطلوبی برای انجام تکالیف ایجاد کنید. مراقب باشید که میز تمیز باشد و لوازم مورد نیاز در دسترس باشند. قدری خوراکی و نوشیدنی نزدیک او قرار دهید. در این اوقات، هیچ گاه او را سرزنش نکنید، غر نزنید و شکایت نکنید. بعضی بچه ها با شنیدن موسیقی ملایم و یا هنگامی که پنجره باز باشد و هوای تازه به درون بیاید، بهتر تکالیشان را انجام می دهند. حواس بعضی بچه ها به سادگی پرت می شود و نیاز به سکوت مطلق دارند. سعی کنید بفهمید چه کار یا فضایی برای فرزندانتان بهتر است. شاید این کار را ترجیح ندهید، اما بهترین فضای متناسب با شخصیت فرزندتان را انتخاب کنید.

4- هیچ گاه برای انجام تکالیف مدرسه، جایزه یا تنبیه در نظر نگیرید. این مسائل تمرکز او را از روند آموزش منحرف کرده و استرس بیشتری برایش ایجاد می کند، زیرا سعی می کند از تنبیه جلوگیری کند و یا جایزه را به دست آورد. حتی بدتر اینکه فرزندتان به این نتیجه می رسد، تنبیه زیاد هم بد نیست و یا جایزه چندان هم عالی نیست، پس همچنان به دلخواه خود عمل می کند.

موقعیت

فرزندم تمام بهانه های مربوط به انجام تکالیف را می داند: «هنوز وقتش نشده»، «تکلیفی برای انجام دادن ندارم»، «آن را فراموش کردم» و «دفترم گم شد». نتیجه حاصله این است که نمره هایش افت زیادی کرده زیرا تکالیفش را انجام نمی دهد.
فکر کنید انجام تکالیف برای بسیاری از بچه ها اولویت پنجاه و ششم است و بین جزئی ترین کارها و کم اهمیترین آنها قرار دارد. به بیان دیگر، اگر به آنها حق انتخاب بدهید به کلی انجام تکالیف مدرسه را رها می کنند. وظیفه شما این است که بدون توجه به حس شخصی آنها، متقاعدشان کنید که انجام تکالیف مدرسه نه تنها اهمیت زیادی دارد بلکه لازم هستند و برای مذاکره ای در مورد آنها وجود ندارد.

برنامه ریزی برای انجام تکالیف مدرسه

برنامه ریزی برای انجام تکالیف مدرسه

راه حلها

1- با معلم فرزندتان ملاقات کنید تا درکی درست از تکالیفی که باید انجام دهد و زمانی که باید صرف آن کند، پیدا کنید. مطمئن شوید که در کلاس هیچ مشکلی ندارد و تنها مسئله، انجام تکالیف اوست. گاهی اوقات، بی میلی به انجام تکالیف نشانه ای از وجود مشکلی بزرگ تر در مدرسه است. بهترین کار این است که ابتدا این احتمال را در نظر بگیرید.

2- «زمان انجام تکالیف» را برای خودتان تنظیم کنید تا کارهایی مانند پرداخت صورتحساب یا خواندن روزنامه را که با کاغذ سر و کار دارد، انجام دهید. با فرزندتان پشت یک میز بنشینید. نزدیک او باشید تا به سؤالاتش پاسخ دهید، اما بیشتر روی کار خودتان متمرکز باشید. حضور شما فرزندتان را تشویق می کند تا تکالیفش را کامل کند. اگر فرزندتان «تکلیفی ندارد» این مسئله او را از ساعت تکالیف معاف نمی کند. به او بگویید کار فوق برنامه ای برایش تعیین می کنید تا در این ساعت انجام دهد. شاید او تکلیفی را به یاد آورد که بتواند آن را انجام دهد.

3- از دانش آموزی بزرگ تر بخواهید تا مربی کودکتان شود و تکالیفش را به خانه شما بیاورد و یا برعکس. آنها می توانند با هم در زمان انجام تکالیف، کارشان را به اتمام برسانند. این مربی در دسترس کودک شماست تا به سؤالات او پاسخ دهد و راهنمایی اش کند. حتما مراقب باشید که یک بزرگ تر در کنار آنها باشد تا با هم صحبت و بازی نکنند.

نویسنده: راضیه جلالی

ارشد روانشناسی

0 0 رای
رأی دهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
0 نظرات
Inline Feedbacks
مشاهده همه نظرات