روش های کمک به راه افتادن کودک
راه‌های زیادی برای تشویق به راه افتادن کودک وجود دارد، اما بهترین راه آن است که صبور باشید و به کودک فرصت دهید تا دنیای اطرافش را کشف کند و خودش قدم برداشتن را امتحان کند.
اجازه دهید فرزندتان در خارج از کالسکه یا کریر و دور از بازی یا تاب، وقت زیادی داشته باشد تا بتواند توانایی های خود را کشف کند. در ادامه چند روش ویژه برای تشویق اولین قدم های کودک آورده شده است:
– یک اسباب بازی وسوسه انگیز دور از در دسترس کودک قرار دهید: این همان ترفندی است که می تواند کودک را به سینه خیز رفتن یا بالا کشیدن نیز ترغیب کند و به گردشگر تازه کار، انگیزه دهد. هنگامی که کودک بلند می‌شود تا بایستد، اسباب‌بازی‌های وسوسه‌انگیز را دور از دسترس او قرار دهید تا کودک روش های جدید دریافت جایزه را امتحان کند.
– کروز کنترل کودک را فعال کنید. اگر کودک نوپا می تواند بایستد، اما به نظر می ترسد یا مطمئن نیست که چه کاری باید انجام دهد، مبلمان را طوری قرار دهید که او بتواند با استفاده از آن راه برود (مطمئن شوید که میز، زیرتلویزیون و هر وسیله دیگری که کودک برای مانور دادن خود از آن استفاده می کند، ایمن باشد و گوشه های تیز یا خطر افتادن نداشته باشد).
– دست کودک را بگیرید و مسافتی را همراه با او طی کنید. با برداشتن هر قدم مستقل کودک را تشویق کنید.
– یک اسباب بازی هل دادنی به کودک بدهید، مانند سبد خرید کوچک یا یک ماشین چمن زنی کوچک که به راه رفتن او کمک کند. این وسایل همچنین حمایت لازم را به کودک می‌دهد، تعادل او را حفظ می‌کند و اعتماد به نفس کودک را افزایش می‌دهد. به دنبال اسباب‌بازی‌های محکم با میله یا دسته باشید که کودک بتواند به آن تکیه کند و چرخ‌های بزرگی داشته باشد (احتمال افتادن آن کمتر است).
کمک به راه افتادن کودک
– از واکر برای کودک استفاده نکنید. آکادمی پزشکی اطفال آمریکا (AAP) خواستار ممنوعیت فروش و ساخت واکر کودکان در ایالات متحده شده است. مطالعات نشان می دهد واکر رشد حرکتی کودک را کند می کند، رشد منحنی ستون فقرات طبیعی را مهار می کند و باعث مشکلاتی در بدن کودک می شود. حتی بدتر از آن، کودکان در هنگام استفاده از واکر ممکن است از پله‌ها بیفتند و در معرض خطر صدمات ناشی از سقوط قرار گیرند.
– زمان فعالیت کودک را محدود کنید. به کودک نوپای خود سخت نگیرید، به یاد داشته باشید که کودک برای راه رفتن نیازمند فرصتی برای تقویت عضلات تنه و حتی دست ها (نه فقط عضلات پا) است. بنابراین در این مرحله او را بیش تر از 30 دقیقه سرپا نگه ندارید (زمان استفاده از روروئک را محدود کنید).
– در داخل خانه برای کودک کفش نپوشید: پوشیدن کفش برای کودک ضرورتی ندارد. اجازه دهید کودک تان در داخل خانه و روی سطوح ایمن در فضای بیرون، با پای برهنه (یا با جوراب‌های غیر لغزنده) راه برود، زیرا راه رفتن به صورت پا برهنه به تقویت ماهیچه های پا و یادگیری راه افتادن کمک می کند.
– در بیرون از خانه برای کودک کفش‌های راحت بپوشید. برای محافظت از پاهای فرزندتان در هنگام گشت و گذار در فضای باز، از کفش سبک با زیره لاستیکی انعطاف پذیر استفاده کنید. از چکمه‌های بلند یا کفش‌های کتانی بلند دوری کنید، حمایت بیش از حد از مچ پا باعث کند شدن حرکت کودک می شود.
– منتظر توقف و شروع دوباره باشید. اگر کودک تصمیم بگیرد ترفند دیگری را تمرین کند، مانند خوردن غذاهای انگشتی پس از تسلط بر چنگ زدن (مهارت گاز انبری یا pincer grasp)، ممکن است مهارت راه افتادن دچار وقفه شود، اگر کودک مشتاق حرکت کردن باشد، به زودی دوباره راه می رود. برخی کودکان نوپا نیز پس از یک افتادن یا بیماری سینه خیز می روند و مهارت راه رفتن را متوقف می کنند.
کمک به راه افتادن کودک
زمان تماس با پزشک
برای راه افتادن فرزندتان صبور باشید، زیرا سرعت رشد هر کودکی متفاوت است و هیچ دو کودکی دقیقا شبیه به هم نیستند. اگر کودک تا 10 ماهگی یا حتی 12 ماهگی راه نرود، جای نگرانی نیست. واقعا نمی توان روند رشد کودک را سرعت بخشید، بنابراین به ارائه فرصت های ایمن و سرگرم کننده (تمرین پیاده روی در طول زمان بازی) به کودک ادامه دهید.
ویژگی‌های خاصی وجود دارد که هنگام راه رفتن کودک متوجه آن خواهید شد و همه آن ها کاملا طبیعی هستند، از جمله موارد زیر:
– خطا و لغزش: بگذارید کودک بیفتد (تا زمانی که خطری نباشد). زمانی که کودک شروع به راه رفتن می کند، احتمالا چندین بار می لغزد و میفتد. خانه را برای کودک امن کنید، همیشه مراقب او باشید و سعی کنید به زمین خوردن و افتادن او بیش از حد واکنش نشان ندهید. به یاد داشته باشید که پوشک کودک مانند ضربه گیرعمل می کند. همچنین او پیش از این که شما فکرش را بکنید، دردش را فراموش می‌کند.
– کف پای صاف: نگران صافی کف پای کودک تان نباشید. این وضعیت به دلیل توپول بودن و چربی کف پای کودکان است. بافت چربی کف پا تا سن 2 یا 3 سالگی، آب می شود و آن زمان شما قوس های طبیعی پای کودک را خواهید دید.
– پاهای پنجه کبوتری یا چرخش پنجه پا به داخل: در وضعیت پنجه کبوتری، انگشتان پنجه پا به سمت داخل پا برمی گردد. خوشبختانه، این مشکل معمولا ظرف 6 ماه پس از اولین قدم کودک بدون هیچ کمک خارجی، اصلاح می شود. در صورتی که این عارضه بیشتر ادامه پیدا کرد، با پزشک اطفال مشورت کنید.
– پاهای چرخیده به خارج (toes pointing out): چرخش رو به خارج نسبت به چرخش رو به داخل کمتر شایع است. پاهای برخی از کودکان در طول سال دوم زندگی شان رو به خارج می چرخد و تا 3 یا 4 سالگی به سمت داخل بر می گردد. حتی اگر انگشت پای کودک کاملا به سمت داخل نچرخد، احتمالا مشکل خاصی نیست. مگر این که این وضعیت مانع راه رفتن و دویدن کودک شود. (در این صورت با پزشک صحبت کنید، کفش های طبی اصلاحی به درمان این عارضه کمک می کنند)
– پاهای پرانتزی: پس از گذراندن 9 ماه در شکم مادر، پاهای کودک حالت پرانتزی یا ضربدری به خود می گیرد. این وضعیت معمولا تا 18 ماهگی برطرف می شود، البته گاهی ممکن است تا 3 سالگی نیز ادامه یابد.
– راه رفتن روی نوک پا: برخی از کودکان پس از راه افتادن روی پنجه پا راه می روند، این کار باعث حفظ تعادل آن ها می شود. راه رفتن روی پنجه به ندرت ممکن است نشانه سفت شدن بیش از حد عضلات پاشنه یا پا باشد، اما این مشکل تقریبا همیشه برطرف می شود. محض احتیاط، بررسی کنید که فرزندتان می تواند پای خود را صاف کند، در صورتی که او نمی تواند این کار را انجام دهد یا همچنان پس از 2 سالگی روی نوک پا راه می رود، به پزشک متخصص کودکان مراجعه کنید.
اگر متوجه شدید که فرزندتان به طور مکرر یکی از پاهایش را کامل زمین می گذارد (یا به سمت آن تلو تلو می‌خورد)، یا پاهای او بیش از حد سفت به نظر می‌رسد، فورا با پزشک کودکان صحبت کنید، زیرا ممکن است نشانه‌ای از مشکلات عصبی، عضلانی یا ستون فقرات باشد. در غیر این صورت، از راه رفتن کودک لذت ببرید و ماجراهای جدید او را تحسین کنید.