نقطه عطف کودک: حرف زدن و صحبت کردن – بخش اول

زمان حرف زدن کودک

کودک در طول دو سال اول زندگی،‌ صحبت کردن را یاد می‌گیرد. او خیلی قبل از این که اولین کلمات را به زبان بیاورد در حال یادگیری قواعد زبان و نحوهٔ استفادهٔ بزرگسالان از آن برای گفت‌وگو است.

کودک برای صداسازی شروع به استفاده از زبان، لب‌ها، سقف دهان و هر دندانی که در آورده است می‌کند. (در طول یکی دو ماه اول، او ابتدا گریه‌ و بعد شروع به «آآآ» و «ااو» و کمی بعد از آن غان و غون کردن می‌کند.) خیلی زود این صداها به کلمات واقعی تبدیل می‌شود، حتی از شش ماهگی ممکن است کلماتی مثل «مامان» و «بابا» از زبان او بیرون بیاید و این امر منجر به اشک شوق شما شود.

بعد از آن، کودک از شما و هر کسی که اطرافش است کلماتی را تقلید خواهد کرد و بعضی اوقات در فاصله 18 ماهگی تا دو سالگی جملات دو تا چهار کلمه‌ای را به زبان می‌آورد. همچنان که او جهش‌های رشد ذهنی، احساسی و رفتاری را تجربه می‌کند، به شکل روز افزونی قادر به استفاده از کلمات برای شرح آن چه می‌بیند، می‌شنود، فکر می‌کند، احساس می‌کند و می‌خواهد می‌شود.

حرف زدن کودک

مراحل یادگیری حرف زدن کودک

در صورتی که کودک در یک محیط دوزبانه بزرگ ‌شود، نقاط عطف رشد زبانی در هر دو زبان برای او تقریباً هم زمان اتفاق می‌افتد. چگونگی حرف زدن کودک در ادامه مطلب آمده است.

در رحم مادر

بسیاری از پژوهشگران باور دارند که فرایند یادگیری زبان از زمانی که جنین در رحم مادر است آغاز می شود. در این زمان او به صدای ثابت ضربان قلب مادر عادت می‌کند، نسبت به صدای مادرش حساس می‌شود و می‌تواند صدای او را از بین دیگر صداها تشخیص دهد.

تولد تا سه ماهگی

گریه کردن اولین روش ارتباطی نوزاد است و تنها یک نوع گریه برای همهٔ مقاصد او وجود ندارد، جیغ گوش ‌خراش ممکن است علامت گرسنگی نوزاد باشد، در حالی‌ که گریهٔ منقطع و ناله مانند ممکن است به معنای کثیف شدن پوشک او باشد. همچنان که نوزاد رشد می کند و بزرگ ‌تر می‌شود مجموعه دلپذیری از غان و غون و زمزمه را برای خود ایجاد می‌کند.

در مورد توانایی فهم زبان نیز، کودک با گوش کردن به حرف های اطرافیانش شروع به تشخیص نحوه صدای کلمات و ساختار جمله‌ها می‌کند.

غلت زدن نقطه عطف نوزاد

عدم تحمل لاکتوز در نوزادان

کم آبی بدن نوزاد

چهار تا شش ماهگی

در این مرحله، کودک شروع به غان و غون کردن می کند و صدا های تک سیلابی را به صورت زمزمه وار و کمی پیچیده تر با تنوع بیشتری تولید می کند. او اصوات بی‌صدا و صدادار را به هم می‌چسباند ( مثل “یایا” و “بابا” ). کودک از حدود شش ماهگی به شنیدن اسمش واکنش نشان می‌دهد.

ممکن است در طول این مدت اولین «مامان» و «بابا» را از او بشنوید، هر چند مطمئناً شنیدن این آواها شما را بسیار خوشحال می‌کند اما در این سن این صداها برای کودک معنی یا مفهوم واقعی ندارند. یعنی او نمی‌داند منظور از مامان و بابا شما هستید. این شناخت کمی دیرتر و در حدود یک سالگی کودک رخ می‌دهد.

تلاش‌های کودک برای صحبت کردن چیزی شبیه مونولوگ‌های جریان سیال ذهن در یک زبان دیگر به نظر می‌آید که شامل کلمات بی‌پایانی که همگی به هم چسبیده‌اند می شود. در این سن ایجاد صدا برای کودک هنوز یک بازی است، یعنی او در حال تجربه‌ کردن با زبان، دندان، سقف دهان و تارهای صوتی برای ایجاد انواع صداهای بامزه است.

در این مرحله، چه زبان شما فارسی باشد و چه زبان دیگر، غان و غون کردن کودک یکسان به نظر می‌آید. شاید متوجه شوید که کودک برخی صداها را بیشتر دوست دارد مثل “کا” یا “دا” و آن ها را بارها و بارها تکرار می‌کند، زیرا تلفظ این اصوات آسان‌تر است و تکرار این اصوات برایش خوش‌آهنگ هستند.

هفت تا دوازده ماهگی

اکنون دیگر غان و غون کودک و صداهایی که می‌سازد طوری به نظر می‌رسد که انگار معنایی دارد. این به دلیل آن است که او سعی می‌کند تن‌های صدا و الگوهایی مشابه زبان شما را استفاده کند. با صحبت کردن و کتاب خواندن برای او، این غان و غون و اصوات کودکانه را پرورش دهید.

حرف زدن کودک

سیزده تا هجده ماهگی

اکنون کودک شما یک یا چند کلمه را استفاده می‌کند و می‌داند معنای آن ها چیست. او حتی اکنون تن و آهنگ‌های مختلف صدا را امتحان می‌کند و مثلاً وقتی سؤالی می‌پرسد تن صدایش را بالا می‌برد. کودک وقتی قدرت بیان نیازهایش را پیدا می‌کند به اهمیت زبان پی می‌برد.

نوزده تا بیست و چهار ماهگی

اگر چه کودک اکنون احتمالاً کمتر از ۵۰ کلمه را به زبان می‌آورد اما معنای کلمات بسیار بیشتری را می‌فهمد و هر روز کلمات بیشتری را یاد می‌گیرد، پس بهتر است مراقب حرف ‌زدن خود و اطرافیان تان باشید. او همچنین ممکن است دو کلمه را به هم بچسباند و جملات ساده‌ای بسازد.

تا دو سالگی کودک ممکن است جملات دو تا چهار کلمه‌ای بسازد و ملودی‌های ساده‌ای را بخواند. همچنان که احساس فردیت او بیشتر می‌شود، درباره ی چیزهایی که دوست دارد و دوست ندارد و افکار و احساساتش صحبت می‌کند. ممکن است ضمایری مانند «من»، «او» و «آن» موجب سردرگمی کودک شما شود. عناوینی که مربوط به اشیا و افراد می‌شوند بیش از حد برای او انتزاعی و ناملموس هستند و به همین دلیل او شاید به جای “من پرتاب می کنم” بگوید “نی‌نی پرتاب می کنه”